Ουρλιάζω τις νύχτες στον ύπνο μου απάνω
και κλείνω τα μάτια στο σώμα που χάνω
στο σώμα που χάνω…
Στου τρόμου τα χάδια τον πόνο ζυγιάζω
χιλιάδες σημάδια στο χώμα χαράζω
στο χώμα χαράζω
Τα παλιά λεξικά εξηγούνε ψυχρά
τι σημαίνει το ρήμα βιάζω
Και σε μισώ και ντρέπομαι
κι αυτό που με σκοτώνει
είναι όταν σε σκέφτομαι
σαν κάτι που παλιώνει
Και σε μισώ και ντρέπομαι
για κείνη που κοιμάται
δίπλα σου πάντα ήσυχη
και μόνη της φοβάται
Και σε μισώ και ντρέπομαι
για το λινό φουστάνι
που στα σκουπίδια πέταξα
σαν κάτι να `χε κάνει
Πεθαίνω τις νύχτες που βόλτα θα βγαίνεις
μα όρθια μένω εκεί που με σέρνεις
εκεί που με σέρνεις…
Ανήμπορη είμαι κι αμέσως αλλάζω
τα ίχνη σου ψάχνω, παγίδες σου βάζω
παγίδες σου βάζω…
Τα παλιά λεξικά έχω αφήσει ανοιχτά
στις γραμμές με το ρήμα βιάζω
Και σε μισώ και ντρέπομαι
κι αυτό που με σκοτώνει
είναι όταν σε σκέφτομαι
σαν κάτι που παλιώνει
Και σε μισώ και ντρέπομαι
για κείνη που κοιμάται
δίπλα σου πάντα ήσυχη
και μόνη της φοβάται
Και σε μισώ και ντρέπομαι
για το λινό φουστάνι
που στα σκουπίδια πέταξα
σαν κάτι να `χε κάνει
Τον εαυτό μου σέβομαι κι εκδίκηση του τάζω
μα κρίσεις δεν ανέχομαι και συνεχώς διστάζω
