Βγήκε τ’ άστρο της αυγής
στο παράθυρο της γης
Βοσπορίτισσα κοιμάσαι
να ξεχνάς να μην θυμάσαι.
Γι’ αυτά τα μάτια καίει το καντήλι
λες κι είν’ ελπίδα που `χει ανατείλει
μοσχοβολάει ο καιρός καημούς.
Γι’ αυτό το σώμα τ’ άσπιλο σώμα
μέχρι κι ο θάνατος πεθαίνει ακόμα
και πια δεν έχει ο Θεός εχθρούς.
Βγήκε φως εσπερινό
λέει τραγούδι σκοτεινό
Βοσπορίτισσα ποια μοίρα
σ’ άφησε χωρίς πορφύρα.
Γι’ αυτά τα μάτια καίει το καντήλι
λες κι είν’ ελπίδα που `χει ανατείλει
μοσχοβολάει ο καιρός καημούς.
Γι’ αυτό το σώμα τ’ άσπιλο σώμα
μέχρι κι ο θάνατος πεθαίνει ακόμα
και πια δεν έχει ο Θεός εχθρούς.
