Τα δυο σου χείλη τ’ αγαπημένα
ήταν για μένα αγιοπότηρο
που έπινα αγάπη σαν και ατμό
Θεέ μου μπορώ και μιλώ για χωρισμό
Δε φανταζόμουνα πως θα γινόμουνα
το τσιγάρο που πετάς
ρούχο που δεν το φοράς
τώρα φεύγεις και γελάς
και μια ζωή χαλάς
τώρα φεύγεις και γελάς
και μια ζωή χαλάς.
Τα δυο σου χείλη τα αγαπημένα
ήταν για μένα πικροπότηρο
γεμάτο με φαρμάκι να το πιω
μα θα το πιω για να δεις
πόσο σ’ αγαπώ.
Δε φανταζόμουνα πως θα γινόμουνα
το τσιγάρο που πετάς
ρούχο που δεν το φοράς
τώρα φεύγεις και γελάς
και μια ζωή χαλάς
τώρα φεύγεις και γελάς
και μια ζωή χαλάς.
