Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι η σιωπή που στάζει
σε σκοτεινό παλάτι.
Και η αυγή που αράζει
στης σκοτεινιάς την πλάτη.
Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι το φως που τρίζει
πάνω σε σάπια γρίλια.
Και ο ήχος που θυμίζει
πολύχρωμα κοχύλια.
Δε είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι τα κρύα βράδια,
οι δανεικές ελπίδες,
τα προδομένα χάδια.
Και οι τόποι που δεν είδες.
Δε σας μιλώ εγώ.
Είναι τα σπασμένα σας βήματα.
Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είν’ η ζωή που πάει
με χαραγμένη ρότα.
Κι αθώα με κοιτάει
όπως κοιτούσες πρώτα.
Δε σας μιλώ εγώ.
Είναι τα σπασμένα σας βήματα
