Δε θ’ αφήσω το σκοτάδι
να κλείσει τα μάτια σου.
Δε θ’ αφήσω τη λύπη
να σκεπάσει την καρδιά σου.
Αγαπώ τ’ ακρογιάλια σου,
το μάγκα τον ήλιο σου πολύ.
Τα λαμπρά τα σινιάλα σου
σε γλώσσα που λάξεψαν Θεοί.
Το φως σου το ανήμερο
ανάβει στο σώμα μου γιορτή,
ρίζα μου εσύ ακριβή.
Δε θ’ αφήσω το σκοτάδι
να κλείσει τα μάτια σου.
Δε θ’ αφήσω τη λύπη
να σκεπάσει την καρδιά σου.
Σ’αγαπώ που σκορπίζεσαι,
που χάνεις τα λόγια στη σκηνή.
Όμως δεν απελπίζεσαι,
καινούριο υφαίνεις πανί.
Στο πέλαγο ανοίγεσαι
εκεί που η Ιθάκη καρτερεί,
ρίζα μου εσύ ακριβή.
Και το θάνατο κάνεις καλά
με τραγούδια και γλέντια χρυσά, χρυσά.
Δε θ’ αφήσω το σκοτάδι
να κλείσει τα μάτια σου.
Δε θ’ αφήσω τη λύπη
να σκεπάσει την καρδιά σου
