Έγινα απ’ αυτούς που κοιτάνε
και αναρωτιούνται γιατί,
όσο οι ληστές το γλεντάνε
πρέπει να κοιμούνται οι φτωχοί.
Πίσω από μια πύρινη πόρτα
κι έξω να φυσάει ο θυμός,
να χτυπάει τ’ άγρια χόρτα
μέχρι να λυγίσει κι αυτός.
Αφού δεν είναι ελεύθερα τα κομμάτια
κι οι άνθρωποι στον κόσμο για ν’ ανοίξουν φτερά,
ακόμα και δεκατέσσερα να `χα μάτια
ο φόβος όταν πέφτει πώς να δω τη χαρά.
Και ποια εφηβεία θα γίνει αιτία να ξαναπάρω μπροστά.
Έγινα απ’ αυτούς που προσέχουν
μη και δεν τους πάρει η στροφή.
Φεύγοντας περνάνε, απέχουν,
λένε “θέλει υπομονή”.
Παγιδεύονται μες στα φώτα
ψάχνουνε να βρούνε την οδό,
ρίχνει τη σκιά της μια μπότα
μέχρι να βρεθούν στον γκρεμό
