Δεν είμαι αυτός που έφυγε, αυτός που θε να ‘ρθει
ούτε ένα μάτι αετού επάνω στην κορφή
κατάρτι σε παλιό σκαρί δεν είμαι στ’ ανοιχτά
ούτε τραγούδι χαρωπό σε χείλη παιδικά
Μα εγώ τα φτιάχνω όλα αυτά, εγώ τα ζωγραφίζω
είμαι του κόσμου οι φωνές που διόλου δεν ορίζω
σε ένα ηλιοβασίλεμα καβάλα θα πετάξω
στο πάντα και στο τίποτα τα όρια θα αλλάξω
Δεν είμαι τραγουδιού πνοή, δεν είμαι αεράκι
δεν είμαι σε κρασί γλυκό της στάλας το μεράκι
δεν είμαι αστέρι φωτεινό, ούτε του ήλιου η φλόγα
στα δάκρυα του ωκεανού δεν είμαι μια σταγόνα
Και πάλι θα αναρωτηθώ ποιος είμαι και που πάω
και στου ουρανού τα πέρατα αγάπη θα ζητάω
να πιάσω απ’ άκρη σ’ άκρη του, του ταξιδιού το νήμα
για όσα ήρθαν και θα ‘ρθουν να πω δεν είναι κρίμα
