Με τρώει, νύχτα – μέρα, βαρύς καημός,
ούτε στιγμή δεν λείπει ο στεναγμός,
στα στήθια μου έχει μείνει πληγή βαθιά,
‘σύ μου την έχεις δώσει τη μαχαιριά.
Καημός με πληγώνει, κανείς δε με σώνει,
με πλήγωσες πολύ βαριά,
δεν έχεις μέσα σου καρδιά.
Αρνήθηκα, για σένα, το κάθε τι
κι αναρωτιέμαι τώρα, γιατί, γιατί,
γιατί να σ’ αγαπήσω και να πονώ,
τι μου ‘χεις κάνει, πες μου, και σ’ αγαπώ.
Καημός με πληγώνει, κανείς δε με σώνει,
με πλήγωσες πολύ βαριά,
δεν έχεις μέσα σου καρδιά.
Μαύρα, γλυκά μου μάτια, σας νοσταλγώ,
βραδιάζει ξημερώνει, δε σας ξεχνώ,
ας ήταν να σας είχα για μια στιγμή,
να λείψουνε, για λίγο, οι στεναγμοί.
Καημός με πληγώνει, κανείς δε με σώνει,
με πλήγωσες πολύ βαριά,
δεν έχεις μέσα σου καρδιά.
