Δεν σ΄έχω,
σφίγγω τα χέρια μου γροθιά για να αντέχω,
την ερημιά μέσα στη πόλη τη μεγάλη,
κάθε γωνιά της κρύβει απόψε κάποιαν άλλη,
δεν σ΄έχω.
Κι είμαι το δάκρυ, μέσ΄ στο μάτι το θλιμμένο,
το φως που χάθηκε απ΄ τα σύννεφα διωγμένο,
παλιό καράβι που του σχίσαν τα πανιά.
Κι είμαι σκουπίδι, στον αέρα πεταμένο,
στάχτη που απόμεινε από κούτσουρο καμμένο,
τζάμι που έσπασε τη νύχτα στο χιονιά.
Δεν σ΄ έχω,
τι μου απόμεινε στ’ αλήθεια να προσέχω,
οι αναμνήσεις μου βαραίνουνε τους ώμους,
πόδια που σέρνονται αργά μέσα στους δρόμους,
δεν σ΄ έχω.
