Μ’ αποφεύγεις μ’ έναν τρόπο εχθρικό,
επειδή είμ’ από τζάκι φτωχικό,
μα αφού έτσι εσύ το κρίνεις,
την καρδιά σου μη μου δίνεις,
μα δικαίωμα μου είναι να σ’ αγαπώ,
μα αφού έτσι εσύ το κρίνεις,
την καρδιά σου μη μου δίνεις,
μα δικαίωμα μου είναι να σ’ αγαπώ.
Τι πικρός, τι πικρός,
της αγάπης, που είν’ ο αναστεναγμός,
τι σκληρό, τι σκληρό,
της καρδιάς ν’ ακούς μονάχος τον παλμό.
Μα αφού έτσι εσύ το κρίνεις,
την καρδιά σου μη μου δίνεις,
μα δικαίωμα μου είναι να σ’ αγαπώ.
Στη ζωή σου αφού δεν μπορώ να μπω,
εγώ ζω με το δικό μου τον καημό,
ούτε πάω να σε πείσω, την καρδιά σου να κερδίσω,
μα δικαίωμα μου είναι να σ’ αγαπώ,
ούτε πάω να σε πείσω, την καρδιά σου να κερδίσω,
μα δικαίωμα μου είναι να σ’ αγαπώ.
Τι πικρός, τι πικρός,
της αγάπης, που είν’ ο αναστεναγμός,
τι σκληρό, τι σκληρό,
της καρδιάς ν’ ακούς μονάχος τον παλμό.
Μα αφού έτσι εσύ το κρίνεις,
την καρδιά σου μη μου δίνεις,
μα δικαίωμα μου είναι να σ’ αγαπώ.
