Πήραμε τους δρόμους
μόνοι στο σκοτάδι
κι είχαμε για λάμπα
μόνο το φεγγάρι.
Και γυρίζαμε πιασμένοι
χέρι χέρι τα στενά
που κοιμούνται τα παιδιά
κι έχουν όνειρα πολλά.
Μα τ’ αστέρια που `ναι πιο ψηλά
μας βλέπουνε μόνους μες στην παγωνιά.
Μας βλέπουνε μόνους μες στην παγωνιά
με συντροφιά τον πόνο και δίψα για χαρά.
Βάλαμε την πλώρη
να βρούμε με τη χαρά
μα βρήκαμε εμπόδια
εμπόδια πολλά.
Και τα όνειρα που κάναμε
βγήκαν ένα ψέμα
και γίνανε ρημάδια
καραβοτσακισμένα.
Μα τ’ αστέρια που `ναι πιο ψηλά
μας βλέπουνε μόνους μες στην παγωνιά.
Μας βλέπουνε μόνους μες στην παγωνιά
με συντροφιά τον πόνο και δίψα για χαρά
