Δώδεκα χρόνια φυλακή,
κόρη Καλαματιανή,
στα σίδερα κλεισμένος,
πόσα πέρασα ο καημένος.
Κανείς δεν ήρθε, να με ιδεί,
κόρη Καλαματιανή,
από τους εδικούς μου,
συγγενείς και αδελφούς μου.
Παρά μια κόρη που αγαπώ,
πες το, όπως το λέω κι εγώ,
κείνη γραφή μου στέλνει
και κρυφά μου παραγγέλνει.
Στείλε μου το μαντήλι σου,
καημό πο’ ‘χει τ’ αχείλι σου,
στείλ’ το να το πλύνω,
με τα δάκρυα που χύνω.
Που να βρει η κόρη το νερό,
κορίτσι Καλαματιανό,
που να βρει το σαπούνι,
άσπρο, παχουλό πιτσούνι.
