Θάλασσα που ‘σαι τόσο πλατειά,
πλατειά, πολύ μεγάλη,
πάρε τη μαύρη μου καρδιά,
κουράστηκε πια να πονά,
και δώσε μου μια άλλη.
Δώσ’ μου μια καρδιά μεγάλη,
να χωράει τους καημούς
και τον πόνο της αγάπης
και τους αναστεναγμούς,
και τους αναστεναγμούς.
Θάλασσα, πάρε τον πόνο μου,
πνίχ’ τον μέσ’ στα νερά σου,
στην αγκαλιά σου να πνιγώ,
να γίνω κύμα σου κι εγώ
και κράτα με κοντά σου.
Δώσ’ μου μια καρδιά μεγάλη,
να χωράει τους καημούς
και τον πόνο της αγάπης
και τους αναστεναγμούς,
και τους αναστεναγμούς,
και τους αναστεναγμούς,
και τους αναστεναγμούς.
