Τι κι αν ζούμε χωρισμένοι από καιρό
ο καημός σου σε ησυχία δεν μ’ αφήνει,
δε μπορώ να σε ξεχάσω δεν μπορώ
και εφιάλτης της ζωής μου έχεις γίνει.
Σου έδωσα το παν και να η πληρωμή
αναίσθητη καρδιά, αναίσθητο κορμί.
Κι αν θα πιω κι αν θα μεθύσω τι μ’ αυτό
τρέχει ο νους μου πιο γοργά στα περασμένα.
Ίσως το `χει η μοίρα μου γραφτό,
εφιάλτης να `σαι πάντοτε για μένα.
Σου έδωσα το παν και να η πληρωμή
αναίσθητη καρδιά, αναίσθητο κορμί.
Αναίσθητη καρδιά, αναίσθητο κορμί,
Σου έδωσα το παν και να η πληρωμή.
Μη θαρρείς πως μεθυσμένα σου μιλώ
απ’ το νου σου μία τέτοια σκέψη βγάλε,
τις κακίες σου μονάχα αναμονώ
εφιάλτη μου, γλυκέ μου εφιάλτη.
Σου έδωσα το παν και να η πληρωμή
αναίσθητη καρδιά, αναίσθητο κορμί.
Αναίσθητη καρδιά, αναίσθητο κορμί,
Σου έδωσα το παν και να η πληρωμή.
