Το ίδιο άτομο μες στον καθρέφτη ακόμα,
θολό και άτολμο μισοκρεμάει το στόμα
κι αυτός ο αντίλαλος μες στο βυθό ν’ ανάβει
κρυφά σαν ύφαλος, σαν έρημο καράβι.
Δεν είναι ο χρόνος που κυλάει,
ούτε η παλιά καλή κολόνια η ταπείνωση.
Δεν είναι η μνήμη που τραβάει,
είναι που όλα αυτά τα χρόνια είμαι είκοσι
και περιμένω τόσα πράγματα να γίνουν.
Το ίδιο πρόσωπο μ’ αντανακλάει πάλι,
στα λάθη ολόσωστο και στα σωστά ένα χάλι.
Του λέω `’τι άφησες”; Μου λέει `’εσύ τι βρήκες”;
Και βγάζει θάλασσες και ασημένιες σφήκες.
Δεν είναι ο χρόνος που κυλάει,
ούτε η παλιά καλή κολόνια η ταπείνωση.
Δεν είναι η μνήμη που τραβάει,
είναι που όλα αυτά τα χρόνια είμαι είκοσι
και περιμένω τόσα πράγματα να γίνουν.
