Στην πιο δύσκολή μου ώρα, μες στ’ αγιάζι και τη μπόρα,
φεύγεις και μ’ αφήνεις μόνο να παλεύω με τον πόνο,
σαν το ναυαγό στο κύμα με παράτησες, τι κρίμα,
δες πως έχω πια τελειώσει και κανείς δε θα με σώσει.
Και μη λες ότι λυπάσαι,
είμαι βράχος και αντέχω,
στο κορμί και την ψυχή σου
την σφραγίδα μου θα έχω.
Δε γυρεύω απαντήσεις, ούτε θέλω εξηγήσεις,
μου χρωστάς, δε σου χρωστάω κι όσα ζήσαμε κρατάω,
η παράσταση τελειώνει και το όνειρο θαμπώνει,
μια αγάπη πιο μεγάλη στην καρδιά μου έχω βάλει.
Και μη λες ότι λυπάσαι,
είμαι βράχος και αντέχω,
στο κορμί και την ψυχή σου
την σφραγίδα μου θα έχω.
