Ειμ’ ορφανός από παιδί δεν έτυχε να δούνε
και μένα τα ματάκια μου μάνα για να χαρούνε.
Έτσι μου ήτανε γραφτό γονιούς να μη γνωρίσω
ούτε αδέρφια κι αδερφές και ορφανός να ζήσω.
Βλέπω μανάδες με παιδιά και καίγετ’ η καρδιά μου
και με παράπονο πολύ κλαίγω τη μοναξιά μου.
Όλο με αχ κι όλο με βαχ οι μέρες μου περνάνε
και πάντα βρίσκομαι ορφανός στην κλίνη που κοιμάμαι.
