Τη μοναξιά ν’ αντέξω δεν μπορώ,
καρδιά μου, εσύ, εσύ δεν είσαι εδώ
και το πιοτό το πίνω σαν νερό
και συνεχώς την πόρτα μου κοιτώ.
Εγώ είμαι εδώ και μην ανησυχείς,
αν μ’ αγαπάς, να έρθεις να με βρεις,
γιατί κι εγώ ποτέ δε σε ξεχνώ,
αγάπη μου, για σένανε πονώ.
Είναι κρίμα να πονάνε οι δικές μας οι καρδιές
και με κλάμα κι αγωνία να περνάμε τις βραδιές,
θα μιλήσουν οι καρδιές μας όταν ανταμώσουνε,
τον μεγάλο έρωτά μας θα τον ξανανιώσουμε.
Και προσπαθώ να σε ονειρευτώ,
μα δεν μπορώ στιγμή να κοιμηθώ,
θέλω να βγω, στον κόσμο να το πω,
αγάπη μου, το πόσο σ’ αγαπώ.
Είναι κρίμα να πονάνε οι δικές μας οι καρδιές
και με κλάμα κι αγωνία να περνάμε τις βραδιές,
θα μιλήσουν οι καρδιές μας όταν ανταμώσουνε,
τον μεγάλο έρωτά μας θα τον ξανανιώσουμε,
θα μιλήσουν οι καρδιές μας όταν ανταμώσουνε,
τον μεγάλο έρωτά μας θα τον ξανανιώσουμε,
τον μεγάλο έρωτά μας θα τον ξανανιώσουμε.
