Έκαμα εγώ φαμεγικές, σεβντά, στη δούλεψή σου,
μα καλιμέντο ούτε θρουλί δεν είδα `πο νομή σου.
Καλλιά τριακόσες έγγαλες μονοποράς ν’αρμέγω,
παρά στο μπελαλή σεβντά που μ’ έχεις και παλεύγω.
Απ’ όντε δώδεκα χρονώ γιδάρης στειρονόμος
και σαν το σκύλο μου κλουθά και του σεβντά σου ο πόνος.
Τη βέργα μου επαντόνιαρα και μπλιο δε βάνω βούργια
γιατ’ είπες πως δε θες βοσκό, αγάπη μου καινούργια.
Δώδεκα μεγαλόστειρες κι έναν κριγιό μπροστάρη
τάσσω σου, Παναγία μου, άλλος να μην την πάρει.
Εγώ καταδικάστηκα χειμώνα καλοκαίρι
να `μαι φαμέγιος του σεβντά, του πόνου παραχέρι.
Ήμουν κι εγώ μιαν εποχή και μερακλής και άντρας,
μα εφάγανέ με οι βοσκικές κι ο κόκαλος τση μάντρας.
Θε μου και γιάειντα μια γκαρδιά μου `χεις δοσμένη μόνο,
κι απέ μου πέμπεις το σεβντά δέκα φορές το χρόνο
