Μ’ έχεις βγάλει μέσ’ απ’ την καρδιά σου
κι έχασα για πάντα τα φιλιά σου,
το ‘κανες στο πείσμα σου επάνω
και δεν δίνεις φράγκο κι αν πεθάνω.
Ξέχασες τους όρκους τις θυσίες
και τις τόσες μας τις ευτυχίες
κι έκανες τα γούστα της μαμάς σου
και με πέταξες απ’ την καρδιά σου.
Κι όμως μια στιγμή θα μετανιώσεις
κι από το μεράκι σου θα λιώσεις
θα με σκέπτεσαι, θα μαραζώνεις
θα πονάς, θα κλαις δε θα μερώνεις.
