Έκλεισα το σπίτι με διπλά κλειδιά,
έκλεισα το στόμα κι είπα πιο πολλά,
έκλεισα τα μάτια, είδα πιο καλά,
όλη τη ζωή μου να κατρακυλά.
Και πού να ‘σαι εσύ, τέλος μου κι αρχή,
πού ‘σαι στη ζωή μου η ψυχή.
Πού να είσαι τώρα που σε θέλω πιο πολύ,
άφησα τη μπόρα κι είδα ανατολή.
Μου `χες πει μια μέρα με ζεστή φωνή,
από δω και πέρα θα `μαστε μαζί
και σ’ είχα πιστέψει, σα μικρό παιδί,
μα με μια σου λέξη μ’ έριξες στη γη.
Και πού να ‘σαι εσύ, τέλος μου κι αρχή,
πού ‘σαι στη ζωή μου η ψυχή.
Πού να είσαι τώρα που σε θέλω πιο πολύ,
άφησα τη μπόρα κι είδα ανατολή.
