Είναι μεσάνυχτα και ο ύπνος δεν την πιάνει η απουσία του πάει να την τρελάνει
φεύγει η ψυχή της μακριά απ’ το κορμί της το πάτωμα και το ταβάνι την στενεύουν
την πλησιάζουν και το αίμα της χορεύουν ξέρει τον λόγο γεμίζει φόβο
Έλα στην θέση μου να δεις πόσο ωραία είναι
να απομακρύνομαι και να φωνάζεις μείνε
να απομακρύνομαι εγώ από τον δρόμο σου
να είμαι ο πόνος σου να είμαι πόνος σου
Κι όταν χαράζει της στερεύει ο ιδρώτας ένα έχει γίνει με το κάσωμα της πόρτας
όρθια σανίδα χωρίς ελπίδα και οι κινήσεις στην παύση τόσο αργές
η αγάπη γκρέμισε του νόμου τις αρχές βασανισμένη από χέρι χαμένη
