Ουρανός τα μάτια της
σύννεφα τα χάδια της
και εγώ καράβι μόνο
που δεν ξέρει πια τον δρόμο.
Κύματα στον σώμα της
το γαλάζιο χρώμα της
έχει βάψει την ζωή μου
το κορμί και την ψυχή μου.
Αχ, δες πως χωράει το καλοκαίρι
μέσα στο δικό της χέρι.
Αχ, δες αν υπάρχεις κάπου Θεέ μου
τι μου έχει κάνει δες.
Από την μία έλυνε, έλυνε, έλυνε…
και από την άλλη έδενε, έδενε, έδενε…
μου πολεμούσε το μυαλό
μα από την καρδιά δεν έβγαινε
και ενώ ήξερε το τι περνώ
έλυνε και έδενε.
Το χαμόγελο της φως
και ο πλανήτης διαρκώς
εντελώς χαμένα τα έχει
δεν πιστεύω πως υπάρχει,
έχω μέσα μου φωτιές
κάτι τέτοιους έρωτες
τους αφήνεις να κερδίζουν
όσο κι αν σε διαλύσουν…
Αχ, δες πως χωράει το καλοκαίρι
μέσα στο δικό της χέρι.
Αχ, δες αν υπάρχεις κάπου Θεέ μου
τι μου έχει κάνει δες.
Από την μία έλυνε, έλυνε, έλυνε…
και από την άλλη έδενε, έδενε, έδενε…
μου πολεμούσε το μυαλό
μα από την καρδιά δεν έβγαινε
και ενώ ήξερε το τι περνώ
έλυνε και έδενε.
