Έβγαλα το σχολειό του δρόμου
κι έμαθα μόνο ν’ αγαπώ,
να κλαίω και να τραγουδώ
και άσπρη μέρα να μη δω.
Έβγαλα το σχολειό του δρόμου
στο πεζοδρόμιο του κόσμου,
κι έγιν’ ο ύπνος μου μικρός
και το ξενύχτι αδερφός.
Έμαθα τι είν’ ο κόσμος
και τι γύρω μου συμβαίνει.
Κι αν γελάσω στους ανθρώπους
ξέρω τι με περιμένει.
Με χίλια βάσανα στο νου μου
πήρα το δρόμο το μακρύ.
Στη Δύση, στην Ανατολή
δε βρήκα χείλη για φιλί.
Ήπια το πιο πικρό ποτήρι,
ποτέ δε μου ‘καναν χατίρι.
Οι φίλοι έγιναν εχθροί,
δεν έχει τέλος το καρφί.
