Εμείς που ξεκινήσαμε για το προσκύνημα τούτο,
κοιτάξαμε τα σπασμέ, σπασμένα αγάλματα,
ξεχαστήκαμε και είπαμε πως δε χάνεται η ζωή τόσο εύκολα,
πως έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη.
Πως, όταν, εμείς ορθοί στα πόδια μας πεθαίνουμε,
μέσα στην πέτρα, αδερφωμένοι,
ενωμένοι με τη σκληρότητα και την αδυναμία,
οι παλιοί νεκροί ξέφυγαν απ’ τον κύκλο και αναστήθηκαν
και χαμογελάνε μέσα σε μία παράξενη ησυχία.
