Στο λιμάνι αραγμένος
απ’ του κόσμου την οργή,
ντροπιασμένος, ξεπεσμένος,
που ζητιανεύω και το κρασί.
Η κοινωνία γιατί ξεχνάει
ποιος ήμουν πρώτα που `χα λεφτά
κι όταν πεθάνω θα πούνε “πάει
ένα ρεμάλι του Πειραιά.”
Μιας αγάπης η φουρτούνα
μ’ έχει κάνει δυστυχώς,
σπίτι να ‘χω μια μαούνα
και να φοβάμαι να βγω στο φως.
Η κοινωνία γιατί ξεχνάει
ποιος ήμουν πρώτα που ‘χα λεφτά
κι όταν πεθάνω θα πούνε “πάει
ένα ρεμάλι του Πειραιά.”
