Οδηγούσα στη μεσογείων
κι είχα το ύφος το γνωστό,
των χιλίων καρδινάλιων…
γυαλιά καπέλο κι η διάθεση μου
δεμένη με τον ουρανό και με μία κλωστή μαζί μου
και σε βλέπω και το τιμόνι
με πηγαίνει να φιλήσω μία κολόνα τόσο μονή…
στα δυο μου μάτια κάνεις πρεμιέρα
να ‘χα Θεέ μου κι άλλα τόσα,
να σε βλέπω όλη μέρα…
Πως σε λένε, πως με λένε
ας τ’ αφήσουμε στη μέση
ζω το τώρα, δε με νοιάζει…
αν θα μείνεις για μία νύχτα η αν αυτό θα γίνει σχέση
δε με ξέρεις, δε σε ξέρω
μα μπορώ να σου προσφέρω
μες στον κόσμο το δικό μου
μία καρδία να σε σκεπάζει
κι ένα σ’ αγαπώ του δρόμου…
Οδηγούσα, μονολογούσα…
πως έρωτας για μένα πήρε πια την κατιούσα
ένα τσιγάρο κι η διάθεση μου
με βάρια μελαγχολία σε κατάσταση κίνδυνου.
Πως σε λένε, πως με λένε
ας τ’ αφήσουμε στη μέση
ζω το τώρα, δε με νοιάζει…
αν θα μείνεις για μία νύχτα η αν αυτό θα γίνει σχέση
δε με ξέρεις, δε σε ξέρω
μα μπορώ να σου προσφέρω
μες στον κόσμο το δικό μου
μία καρδία να σε σκεπάζει
κι ένα σ’ αγαπώ του δρόμου…
