Έναστρος ουρανός σαν του Σεφέρη
κι άπλωνες το χεράκι μια σταλιά
κι έκοβες το πιο κόκκινο αστέρι
για τα μαλλιά.
Φρέσκος, κρυφός γιαλός σαν του Ελύτη
βράχο το βράχο έτρεχες γδυτή
μόσχος γλυκός βαλάντωνε το σπίτι
σαν σε γιορτή.
Πίκρα σαν του φτωχού Παπαδιαμάντη
είχαν ντουφέκια, φόραγαν στολή
ειν’ οι καιροί σκληροί σαν το διαμάντι
κι ήσουν γυαλί.
