Κάποιες διαδρομές
έχουν ανεξήγητες συμπτώσεις
και συγκρούσεις σε μοιραίες διασταυρώσεις.
Μοίρα μυστική,
μια σου λέει εσύ να με προδώσεις
και μια με βγάζει εμένα νικητή.
Μια με ενώνεις, δυο με σκίζεις,
κάνεις κύκλους, ξαναρχίζεις,
το ίδιο έργο σ’ άλλο σκηνικό·
μα φιλοσοφία της ζωής μου,
η ειρωνεία της ψυχής μου
να λέω πως τα διάλεξα όλα εγώ.
Είν’ όλα δική μου επιλογή,
όλα όσα έρχονται σκληρά, μα και τα ωραία·
περπατώ στου σφάλματος τη γη,
είν’ όλο δικό μου, δε χωράει κανένας, ούτε εσύ.
Εγώ το θέλησα να έρθεις
στη χαραμάδα μου να μπεις
ανεμοστρόβιλος να παίρνεις
και να σκορπίζεις ό,τι βρεις·
τον τρόπο που είχες να πεθαίνεις,
τον τρόπο σου όταν μ’ανασαίνεις,
εγώ το θέλησα έτσι να με συγκινείς.
Εγώ το θέλησα να φύγω,
να σε αφήσω απ’τα ψηλά
να γκρεμιστείς σε κάτι λίγο,
που ίσως πια δε μ’αφορά.
Εγώ το θέλησα, να ξέρεις,
να πω πως δε θα μου τη φέρεις μια φορά·
κι εσύ να μη διαφέρεις…
Θέλησα εγώ,
να μπλεχτώ στης τρέλας σου τα μάγια
και μετά να χάσω όλα τα κουράγια.
Θέλησα εγώ,
να λατρέψω τόσο τα ναυάγια,
που ίσως κάπου να τα προκαλώ.
