Έρημο πουλί της μαύρης νιότης μου,
άλλαζες φτερά κάθε βδομάδα,
ουρανούς και θάλασσες ταξίδευες
απ’ της φυλακής τη χαραμάδα,
ουρανούς και θάλασσες ταξίδευες
απ’ της φυλακής τη χαραμάδα.
Ήσουν και θα ‘σαι έρημο πουλί,
στη θύμησή μου η καταφυγή,
θα ‘σαι για πάντα έρημο πουλί,
η πιο βαθιά, της νιότης μου, πληγή.
Έρημο πουλί της μαύρης νιότης μου,
τραγουδούσες φάλτσα το Σαββάτο,
έκανες γιορτή την εξορία σου
κι έστηνες τσιμπούσι σ’ άδειο πιάτο,
έκανες γιορτή την εξορία σου
κι έστηνες τσιμπούσι σ’ άδειο πιάτο.
Ήσουν και θα ‘σαι έρημο πουλί,
στη θύμησή μου η καταφυγή,
θα ‘σαι για πάντα έρημο πουλί,
η πιο βαθειά, της νιότης μου, πληγή.
Έρημο πουλί της μαύρης νιότης μου,
λυτρωμένο ζεις μέσ’ στη φοβέρα,
στο κλουβί σου ένιωθες ελεύθερα,
λύγισες στο δυνατό αέρα,
στο κλουβί σου ένιωθες ελεύθερα,
λύγισες στο δυνατό αέρα.
Ήσουν και θα ‘σαι έρημο πουλί,
στη θύμησή μου η καταφυγή,
θα ‘σαι για πάντα έρημο πουλί,
η πιο βαθιά, της νιότης μου, πληγή.
