Μες στη θολούρα του μυαλού,
στο αχ του αναστεναγμού,
εσύ μπροστά μου
Και ξάφνου ντύνεις γιορτινά,
με χρώμα και με ομορφιά
τα όνειρά μου.
Εσύ ο ήλιος και το φεγγάρι μου.
Να ’σαι χαρά, να ’σαι γιορτή!
Να ’ρθεις ξανά να ’σαι το χάδι μου,
να δίνεις στ’ όνειρο ζωή!
Μες στα υπόγεια της σιωπής,
στο άκουσμα μιας αστραπής,
εσύ μπροστά μου
Και ξάφνου γίνεσαι μιλιά,
της μοναξιάς μου αγκαλιά,
παρηγοριά μου.
Εσύ ο ήλιος και το φεγγάρι μου.
Να ’σαι χαρά, να ’σαι γιορτή!
Να ’ρθεις ξανά να ’σαι το χάδι μου,
να δίνεις στ’ όνειρο ζωή!
