Πήραν οι μοίρες τ’ ανθισμένο το σπαθί
ήρθανε νύχτα πάνω στης σουλτάνας το κρεβάτι
και τη μυράνανε με τόσες ομορφιές
σαν αυτές δεν έχει δει ποτές ανθρώπου μάτι
Με τέτοια κάλλη σε πιάνει ζάλη
και σε μεθάνε πιο πολύ κι απ’ το κρασί
αχ βρε σουλτάνα ποια να ‘χεις μάνα
και μ’ έχεις πάρει στο λαιμό σου αχ εσύ
Ήτανε που λέτε στο ποτήρι να την πιεις
ήταν ένα όνειρο που έγινε αλήθεια
ήταν τα πλούτη η ζωή της βεδουνιάς
ήταν όπως λένε στης Χαλιμάς τα παραμύθια
Με τέτοια κάλλη σε πιάνει ζάλη
και σε μεθάνε πιο πολύ κι απ’ το κρασί
αχ βρε σουλτάνα ποια να ‘χεις μάνα
και μ’ έχεις πάρει στο λαιμό σου αχ εσύ
