Χτυπάει του κάστρου, του κάστρου η καμπάνα
κι η Σαλονίκη απόψε ξαγρυπνά,
στο μοιρολόι του φεγγαριού η μάνα,
η μαύρη νύχτα, δακρύζει και πονά.
Και κλαίνε τα παλιοντουβάρια
κι αναστενάζουν γύρω οι γειτονιές,
ραγίζουνε τα πέτρινα κουφάρια
και ξεψυχάει κι ο Γεντί – Κουλές.
Λάμπει του χάρου, του χάρου το μαχαίρι,
μέσα απ’ το αίμα αστράφτει σαν φωτιά
κι η Σαλονίκη μ’ ένα κερί στο χέρι,
γράφει στην πλάκα, ετών δεκαεννιά.
Και κλαίνε τα παλιοντουβάρια
κι αναστενάζουν γύρω οι γειτονιές,
ραγίζουνε τα πέτρινα κουφάρια
και ξεψυχάει κι ο Γεντί – Κουλές.
