Έχει καρφιά η υπομονή
και για τα δυο μας χέρια,
μα πώς ν’ ακούσεις μια φωνή
σε τούτα τα νυχτέρια.
Ήταν λιωμένες οι κλωστές
και πολυκαιρισμένες
που δέσαμε μαζί το χτες
μ’ αγάπες βουρκωμένες.
Γίναν τ’ αηδόνια μας καπνός
και ποιος θα μας μιλήσει
που σκοτεινιάζει ο καιρός
και κλαίει σαν μια βρύση.
