Από τον πόνο στην δυστυχία
και από την ορφάνια στον σπαραγμό
ποτέ δε γλύκαναν τα δυο μου χείλη
και από τα βάσανα δεν μπόρεσα να βγω
Μανούλας δάκρυ δεν έχει στάξει
μες το χλομό μου το πρόσωπο
κι όλοι στο δρόμο μου γυρνούν τις πλάτες
στον κόσμο τούτο τον διπρόσωπο
φτωχή καρδιά μου πως δεν λυγίζεις
μέσα στην άγρια την συμφορά
ποτέ δε σου ‘δειξαν λίγη συμπόνια
ποτέ δε γνώρισες λίγη χαρά
