Θα τον περίμενα μερόνυχτα
στο παραθύρι μου κεντώντας
σεντόνια και τραπεζομάντηλα
αζούρ ή σταυροβελονιά.
Θα τον περίμενα
κι ας ήτανε φαλάκρας στα σαράντα του,
τυρέμπορος ή στρωματάς, του κόσμου άνθρωπος,
θα μ’ αγαπούσε και θα μου ‘χτιζε χρυσή φωλιά.
Θα τον περίμενα γνωρίζοντας τι με προσμένει
ο νεροχύτης, κάλτσες για μπάλωμα, το πλυσταριό.
Τις Κυριακές θα του μαγείρευα για να χορταίνει
ένα ταψί τεράστιο πατάτες με ψητό.
Θα τον περίμενα Σαββάτο βράδυ μουγκή
στην τηλεόραση μπροστά
κι αυτός θα γύριζε μισοπιωμένος
για να μου κάνει έρωτα στα σκοτεινά.
Θα τον περίμενα πλέκοντας
ζιπουνάκια, βρακάκια, πάνες
κι όλα τα μωρουδιακά.
Θα τον περίμενα
τι άλλο να προσμένω.
