Από τη δόλια μας ψυχή
ποτέ η νύχτα μη χαθεί
γιατί το φως μόλις θα μπει, θα τη τρομάξει.
Και το σκοτάδι τώρα πια
έχουμε σαν παρηγοριά
μες στη ζωή μας
που ποτέ της δε θα φτιάξει.
Αφού μας έχει η ζωή τόσο πληγώσει
για μας ποτέ, για μας ποτέ μην ξημερώσει.
Είναι της μοίρας μας γραφτό
πάντα στο δρόμο τον κακό
όλο να ζούμε δίχως μια χαρά κι ελπίδα.
Δίχως αγάπη και στοργή
σαν τα ρημάδια μες στη γη
σαν τα καράβια
που τσακίζει η καταιγίδα.
