Με ξύπνησε ένα όνειρο εφιαλτικό,
δεν ήσουν, λέει, πια εδώ
και μ’ έπιασαν τα κλάματα,
το άρωμα απ’ το σώμα σου κοντά μου, εκεί,
μα η απουσία σου αισθητή
κι ήταν σχεδόν χαράματα
που μ’ έπιασαν τα κλάματα για σένα.
Για σένα ξενυχτάω, μου λείπεις και πονάω,
οι αναμνήσεις μου μιλούν πάλι για σένανε,
για σένα δεν κοιμάμαι γιατί λείπεις και φοβάμαι
και αρχίζω λίγο – λίγο να τρελαίνομαι για σένα.
Στο πλάι μου δεν είσαι πια, να σε κρατώ,
να σε φιλώ, να σ’ αγαπώ,
σε ένα κόσμο άπονο,
πλανιέται η εικόνα σου στα σκοτεινά,
το σπίτι πια δε με χωρά,
με πιάνει το παράπονο για σένα.
Για σένα ξενυχτάω, μου λείπεις και πονάω,
οι αναμνήσεις μου μιλούν πάλι για σένανε,
για σένα δεν κοιμάμαι γιατί λείπεις και φοβάμαι
και αρχίζω λίγο – λίγο να τρελαίνομαι για σένα.
