Τα δεκαπέντε δεν τα ‘κλεισες
κι όμως εμένα ζεμάτισες
και μ’ έμπλεξες βρε ανήλικο,
βρε ανήλικο, βρε ανήλικο.
Μέσα σε μήνες ξεπέταξες
κάλτσες φοράς ολομέταξες
και είσαι νιάτα κι όνειρο
βρε παμπόνηρο, βρε παμπόνηρο.
Για σένα θα πω το τραγούδι μου
τρυφερούδι μου, τρυφερούδι μου.
Στην άκρη του δρόμου ταίρι μου
περιστέρι μου, περιστέρι μου.
Για σένα ξεσπάνε οι θρήνοι μου
βρε λιθρίνι μου, βρε λιθρίνι μου.
Και πάνε χαμένα τα νιάτα μου
σοκολάτα μου, σοκολάτα μου.
Το λαστιχένιο σου κορμί
είναι όλο νιάτα και ορμή
λες και δεν έχει κόκαλα
και είναι πάντα αφράτο.
Εσύ κοιμάσαι πανάθεμα σε
από τις δέκα ως τις οχτώ
κι εγώ γυρίζω σε νανουρίζω
και στο στενό σου ξαγρυπνώ.
Είσαι τόσο ψηλομύτισσα
γιατί είμαι επίμονο αγόρι
και το φιλάκι που σου ζήτησα
θα σου το πάρω με το ζόρι.
Μ’ έκαψες, μ’ έκαψες, μ’ έκαψες
μόνο με μια σου ματιά.
Μ’ άναψες, μ’ άναψες, μ’ άναψες
μες στην καρδιά μου φωτιά.
Μ’ έκαψες, μ’ έκαψες, μ’ έκαψες
μ’ άναψες φλόγα τρελή.
Φίλα με, φίλα με, φίλα με
όσο μπορείς πιο πολύ
για να μου σβήσεις τη φλόγα μου
μ’ ένα γλυκό σου φιλί.
