Θυμάσαι με τι βάσανα μαζεύαμε το νοίκι
και κάθε μ’ελεγες πως “έχει ο Θεός”,
για πες μου πως την ξέχασες, αχ, τη Θεσσαλονίκη
και στην Αθήνα μ΄έγινες μεγάλος και τρανός.
Και τώρα είμαι ένα τίποτα
κι εσύ είσαι τα πάντα
για σένα παίζει η μπάντα
στο δρόμο σαν περνάς.
Και τώρα είμαι ένα τίποτα
και πες μου τι έχω φταίξει
και δε με λες μια λέξη
γιατί δε με μιλάς.
Θυμάσαι που διαβάζαμε κάτω απ τον ίδιο στύλο
έναν καιρό που μέναμε σε σπίτι δίχως φως,
έναν καιρό που πίστευα πως είχα ένα φίλο
και με λεγες πως πάντοτε θε να σε αδερφός.
Και τώρα είμαι ένα τίποτα
κι εσύ είσαι τα πάντα
για σένα παίζει η μπάντα
στο δρόμο σαν περνάς.
Και τώρα είμαι ένα τίποτα
και πες μου τι έχω φταίξει
και δε με λες μια λέξη
γιατί δε με μιλάς
