Μες στην Αθήνα κάθε βράδυ ξενυχτάω,
με την κιθάρα μ’ ολομόναχος μεθώ,
γιατί με ξέχασες με πόνο τραγουδάω,
σ’ όποια ταβέρνα μουχλιασμένη κι αν βρεθώ.
Στη μοναξιά μου η κιθάρα κι αυτή κλαίει
και με παράπονο μου λέει τα παλιά,
πως ήταν ψεύτικα οι όρκοι και τα χάδια,
η αγκαλιά της, η καρδιά και τα φιλιά.
Τώρα μονάχος τον καιρό μου κατεβάζω,
Γιατί δικάστηκα στη ψεύτικη ζωή,
άλλη καμιά ποτέ δε θ’ αγαπήσω,
όσο θυμάμαι που με ξέχασες εσύ.
Και ξεχασμένος μες στον κόσμο θα γυρίζω
και γελασμένος απ’ αγάπη θα μεθώ,
γιατί με ξέχασες πάντα θα μουρμουρίζω,
σ’ όποια ταβέρνα μουχλιασμένη κι αν βρεθώ.
