Γιατί ρωτάς που ήμουνα όταν βραδιάζει
σκιές παντού, φεγγάρι αργεί
και ποιος μας λογαριάζει
σκοτάδι μαύρο μέσα μου υγρό
ακίνητο αγιάζει
Δωσ’ μου φωτιά η φλόγα της
στην μνήμη της σβηστεί να ανάψει
πέτρα βαριά η κρύα μου καρδιά
να βρει και να σκοντάψει
είναι πολλά, μην με ρωτάς που πάω όταν βραδιάζει
είναι πολλά και ποιος μας λογαριάζει.
Γιατί ρωτάς τι θάλασσα αφού σου μοιάζει
είναι θεριό, είναι κραυγή
ποτέ δεν ησυχάζει,
κοιμάμαι απάνω σε μια που νύχτα τα χαράζει.
Δωσ’ μου φωτιά η φλόγα της
στην μνήμη της σβηστεί να ανάψει
πέτρα βαριά η κρύα μου καρδιά
να βρει και να σκοντάψει
είναι πολλά, μην με ρωτάς που πάω όταν βραδιάζει
είναι πολλά και ποιος μας λογαριάζει.
