Σ’ ένα κόσμο δικό μου
φυλαγμένο καλά
τη θεά της αγάπης
θα `χω κάποια βραδιά
Με χρυσάφι θα ντύνω
το γυμνό της κορμί
κι υπηρέτης θα γίνω
μ’ ασημένια ψυχή
Θα φροντίζω το κορμί σου όποτε διψάς
και στην αγκαλιά μου θα `χω σύννεφα δροσιάς
και για στεφάνι στα μαλλιά
το φεγγάρι από ψηλά θα σου φέρω
Φόρεμά σου θεά μου
η δικιά μου ενοχή
πανωφόρι θα κάνω
όλη μου την ντροπή
Και στη θλίψη μου μέσα
θ’ ακονίζω σπαθιά
της καρδιάς σου θα ψάχνω
όλα τα μυστικά
Σαν τεχνίτης του έρωτά σου θα σταθώ ψηλά
φτιάχνοντας τραγούδια από μέταλλα σκληρά
και σε ποτάμι σκοτεινό
της αμαρτίας τον καημό σου θα σβήνω
Θα σκοτώσω το τέρας
που σου τρώει την καρδιά
κι από κάτω απ’ το θρόνο
θα το βάλω γλυκιά μου να πατάς σταθερά
Μη βουλιάξεις στον κόσμο
η νύχτα είναι κοντά
κι ως το τέλος της μέρας
θα `μαστε αγκαλιά
Κι ως της κόλασης τα βάθη
εγώ θα κατεβώ
Στου παράδεισου τις πύλες
θ’ αναρριχηθώ
και σε ποτάμι σκοτεινό
της αμαρτίας τον καημό σου
θα σβήνω
