Να μη μου κάνεις τη γυναίκα τη σκληρή,
γιατί κι εγώ είμαι σκληρός, πάρ’ το χαμπάρι
και μη θαρρείς πως το σφυγμό μου έχεις βρει,
γι αυτό σταμάτησε το ύφος που ‘χεις πάρει.
Και μη θαρρείς πως το σφυγμό μου έχεις βρει,
γι αυτό σταμάτησε το ύφος που ‘χεις πάρει.
Πάψε με πείσμα το τακούνι να χτυπάς,
σατραπισμούς σου το ‘χω πει, να μη μου κάνεις,
θέλω, μικρή μου, δυνατά να μ’ αγαπάς,
έτσι μονάχα κοροϊδάκι θα με πιάνεις.
Θέλω, μικρή μου, δυνατά να μ’ αγαπάς,
έτσι μονάχα κοροϊδάκι θα με πιάνεις.
Σταμάτα πια και μη μου κάνεις τη σκληρή,
σου το ξηγιέμαι ορθά κοφτά και να το γράψεις,
αν συνεχίσεις να μου κάνεις το βαρύ,
θα ‘ρθει στιγμή που θα σ’ αφήσω και θα κλάψεις.
Αν συνεχίσεις να μου κάνεις το βαρύ,
θα ‘ρθει στιγμή που θα σ’ αφήσω και θα κλάψεις.
