Τον Φλεβάρη του “πενήντα τρία”
μ’ έπιασε για σένα μια λατρεία
κι όταν σε γοήτευσα Βαρβάρα
αγόρασα με δόσεις μια κιθάρα.
Είχα θεσούλα στην “Πειραϊκή”
υπερωρίες κάθε Κυριακή
στο γάμο μας φορούσες οργαντίνα
νοικιάσαμε δωμάτιο με κουζίνα.
Έπιπλο σένιο στο κρεβάτι κι η κιθάρα
και το σουτιέν σου νούμερο μηδέν, Βαρβάρα
και όλο ζήλευες, θυμάσαι Βαρβαράκι
που ‘βγαινα στη ταράτσα με σλιπάκι,
φορούσες φούστα με καρό
αυτά μια φορά κι ένα καιρό.
Και το “εξήντα” ήσουνα ζηλιάρα
τώρα ο έρως μας εγίνηκε μαντάρα
προχτές μου έριξες την πρώτη μου σφαλιάρα
όταν σου είπα βρε κόψε την παπάρα,
Βαρβάρα έχεις γίνει σαν κιθάρα
επήρες κάλτσες ειδικές για τους κιρσούς
τρως με λαγνεία ξηρούς καρπούς.
Πήραμε ρετιρέ στην Καλλιθέα
και το σουτιέν σου νούμερο εννέα
δεν σε χωράει πια το αυτοκινητάκι
και η κιθάρα σάπισε στο παταράκι,
Βαρβάρα…
