Η γαλανή η κοπέλα, η μούσα η καλή
ειν’ ο καιρός που με γέλασε απ’ την αρχή
κι έμεινε πόθος και νόστος παντοτινός
παλιές ιστορίες θλιμμένα τραγούδια στο φως
Σαν τα καραβιά που χάθηκαν στο γυρισμό
κι έγιναν κοραλιά `γιναν ανθοί στο γιαλό
θα με βασανίζεις τις νύχτες τα δειλινά
σε κάθε της χτύπο η καρδιά μου θα σ’ ακουμπά.
Έτσι να μείνεις μέσα στο χρόνο
σαν ξωτικό,
να σ’ ονειρεύομαι να σ’ ανταμώνω
να σ’ αγαπώ.
