Μες στο γυαλί τον καφενέ, πού γίναμε χαρμάνι,
την Κούλα πρωτογνώρισα και μου ’στειλε φιρμάνι.
Αν θέλω στην καρδούλα της εγώ να είμαι μόνος,
πρέπει να γίνω Ροκαμβόλ, νταής και δολοφόνος.
–Άντε, ρε Κούλα, για το χατίρι σου ότι θες γίνομαι! Ωπ!
Βρε Κούλα δολοφόνισσα, με τα γλυκά σου μάτια,
τράβηξε το μαχαίρι σου και κάνε με κομμάτια.
–Αλλά βάρδα μη με χτυπήσεις στη καρδιά.
Τι ήθελα και σε γνώρισα και μ’ έφαγε η μαρμάγκα,
θα με σκοτώσεις άδικα, σαν το σοφέρ τον Τσάγκα.
–Ωχ! Άντε μάνα και θα με φάει η Κούλα!
Άκου ρε Κούλα χασικλού, άσε τα κατσαμάκια,
τρέξε κοντά μου γρήγορα και δώσ’ μου δυο φιλάκια.
Για τράβα το πιστόλι σου και ρίξε μου δυο σφαίρες
και θάψε με μες στις δροσιές και κόψε μου τις βέρες.
– Όπα, ρε ντουνιά! Ωχ! Γεια σας παρέα, γεια σας.
