Ανήμερα της Παπαντής
Δε γύρισε ο Κωνσταντής
Γιατί τον πήρε μακριά ένα μαύρο πλοίο
Κι απόμεινε η Κωνσταντινιά
Χήρα και φτωχομάνα νια
Με δυο παιδιά βάσανο σε όλο της τον βίο
Την έφαγε η ξενοδουλειά
Τα χρόνια ασπρίσαν τα μαλλιά
Που ξανθοπλέξουδα άλλοτε έπεφταν στις πλάτες
Κι αφού κι η μαύρη της ποδιά
Σκίστηκε πια κάποια βραδιά
Μες στης αυλής της πάλι βρέθηκε τις πλάκες
Κάνει μαζεύει το μυαλό
Χτίζει το σπίτι πιο καλό
Παντρεύει και τα δυο παιδιά με την ευχή της
Και έγνοια δεν είχε πια καμιά
Στον κόσμο η Κωνσταντινιά
Και πήγε και εκείνη να βρει τον Κωνσταντή της
