Στις καλαμιές του Νείλου
αργά σαν σουρουπώνει
φωνή θλιμμένη ακούγεται
που μοιάζει με του γκιώνη.
Ένας δυστυχής φελάχος
μες στη νύχτα σαν κατάρα
τριγυρίζει και γυρεύει
να βρει τη γλυκιά Ταμάρα.
Ταμάρα αγάπη χρυσή μου,
είσ’ η πνοή μου
είσ’ η ζωή μου.
Σε πλήγωσα Ταμάρα
με τον εγωισμό μου
και σ’ έχασα για πάντοτε
στολίδι ακριβό μου.
Αν ο Νείλος δε θελήσει
να μου δώσει το κορμί σου,
γρήγορα θα σ’ ανταμώσω
στα βαθιά να `μαι μαζί σου.
Ταμάρα αγάπη χρυσή μου,
είσ’ η ζωή μου
είσ’ η ζωή μου.
Ταμάρα αγάπη χρυσή μου,
είσ’ η πνοή μου
είσ’ η ζωή μου.
