Μη μ’ αφήσεις να με πάρει ο ποταμός
είναι αγιάτρευτος καημός ο χωρισμός
προκειμένου να σε χάσω
μέχρι έγκλημα θα φτάσω
κι ο ντουνιάς θα με μισεί
κι οτιδήποτε κι αν κάνω
στην απελπισιά μου απάνω
η αιτία θα `σαι εσύ.
Πόνεσέ με έστω και για μια στιγμή
πλημμυρίσαν την καρδιά μου οι καημοί
μα αν τυχόν αποφασίσεις
για να φύγεις να μ’ αφήσεις
σε μια στράτα μακρινή
κάποιοι φίλοι θα σε βρούνε
και με πόνο θα σου πούνε
πως με πήγαν στο Δαφνί.
Θα `ρθει η μέρα βρε γυναίκα πονηρή
να πονέσει η καρδιά σου η σκληρή
και το δάκρυ σου θα τρέξει
το μαντήλι σου να βρέξει
όταν θα με θυμηθείς,
όσο κι αν δε μ’ αγαπούσες
όσο κι αν δε με πονούσες
κρίμα το παιδί θα πεις.
